Человек и снег
армянская притча
Человек и снег побратались. Однажды человек говорит снегу:
-Перед тем как придешь, предупреди меня.
Стала надвигаться зима. Человек не заботился о себе, не запасался дровами, мукой — словом, не готовился к зиме. Он думал так: “Если мой брат захочет прийти, он поставит меня в известность. Вот тогда я и приготовлюсь и зиме”.
Однажды ночью крестьянин проснулся и был поражен: белый снег покрыл горы и ущелья, весь мир был словно ковром покрыт. Мир задыхался под снегом. Человек встал, приоткрыл дверь и сказал:
– И это наше братство, белый дэв?
Снег ответил:
– Что оставалось мне делать? Когда я сидел на вершине горы Мраван, я был виден со всех сторон. Неужели ты не видел меня, когда я спустился и сел на вершине горы Кюрсин? Неужели и этого ты не видел?
Մարդն ու ձյունը եղբայրացան. Մի օր մարդը ձյանը ասում է.
-Քո գալուց առաջ ինձ տեղյակ պահիր։
Ձմեռը սկսեց մոտենալ։ Մարդն իր մասին չէր մտածում, վառելափայտ, ալյուր չէր մթերում, մի խոսքով ձմռանը չէր պատրաստվում։ Նա այսպես էր մտածում. «Եթե եղբայրս ուզենա գա, ինձ տեղյակ կպահի, այդ ժամանակ ես կպատրաստվեմ ձմռանը»։
Մի գիշեր գյուղացին արթնացավ ու զարմացավ՝ սպիտակ ձյունը ծածկել էր սարերն ու կիրճերը, ամբողջ աշխարհը որպես ծածկված լիներ գորգով։ Աշխարհը խեղդվում էր ձյան տակ։ Տղամարդը վեր կացավ, բացեց դուռը և ասաց.
-Սա՞ է մեր եղբայրությունը, սպիտակ դևա:
Ձյունը պատասխանեց.
-Ի՞նչ էր մնում ինձ անելու։ Երբ նստած էի Մռավան սարի գագաթին, ամեն կողմից տեսանելի էի։ Ինձ չտեսա՞ր, երբ իջա ու նստեցի Կյուրսին սարի գագաթին։ Դու դա էլ չե՞ս տեսել։